مجتمع تجاری تفریحی ستاره شرق (شاپرک)

کارفرما: شرکت رامند عمران تات

موقعیت: ایران، تهران

مساحت: ۲۰۰۰۰

طراح: رضا مفاخر

تیم طراحی: فروزان وحدتی، تینا رکنی، سهیلا ابراهیمی، محمد بلوردی

گروه ساخت: رویال عمران تات

ارائه: تینا رکنی، حامد سرحدی، محمد امینیان، علی فلاحتی

مجتمع تجاری تفریحی ستاره شرق یا شاپرک در زمینی به مساحت ۲۰۰۰۰ متر مربع ساخته شده است. طراحی معماری این مجتمع را آقای رضا مفاخر بر عهده داشته است. همچنین کارفرمای این پروژه شرکت رامند عمران تات بوده است. شهربازی شاپرک در شرق تهران، بزرگراه رسالت، نرسیده به باقری، نبش کوچه باقری واقع شده است.

این پروژه در برهه ای از زمان به مشاور واگذار شد که اجرای اسکلت و سازه کف طبقات آن اتمام یافته بود. بنابراین در کلیات حجم ساختمان که فرمی مکعبی و کاملا منطقی است امکان تغییری وجود نداشت. به این ترتیب مشاور در طراحی حوزه ای محدود و در عین حال موثر از مجموعه ایفای نقش نموده که شامل نمود بیرونی و ساختار فضایی داخلی آن می شود.

هدف از ساخت مجتمع تفریحی شاپرک ایجاد یک فضای مناسب، سالم و مفرح تفریحی و آموزشی برای طیف سنی کودکان بوده است، بنابراین مجتمع شاپرک به گونه‌ای طراحی شده است که بتواند، خواسته‌های تفریحی، آموزشی کودکان را برطرف کند. با این تفاوت که در این شهربازی بر خلاف سایر شهربازی‌ها، از وسایل برقی الکترونیکی برای تفریح و آموزش کودکان استفاده نمی‌شود و به جای آن از برنامه‌ها و تفریحات گروهی و دسته‌جمعی برای سرگرمی کودکان استفاده می‌شود. علاوه بر این از آنجایی که در طراحی این پروژه تفریحی و تجاری رفع نیازهای خانواده‌ها نیز در نظر گرفته شده است، بخش‌های اداری و تجاری نیز در این مجتمع وجود دارد. همچنین بخش‌های با عنوان دهکده خوراکی و دهکده مشاوره نیز در نظرگرفته شده است. سالن ورزش کودکان و والدین از بخش‌های مفید و جذاب این مجموعه است.

در راستای این هدف و با توجه به اینکه این مجموعه‌ی تجاری، بیشترین استفاده را در شب خواهد داشت، طرح با کانسپت ایجاد چشم اندازی از احجام نورانی و رنگی، معلق در پس زمینه آسمان تاریک شب پیش رفت. به این ترتیب تصمیم بر ایجاد سطح وسیعی از دیوار پرده ای۱ مشکی رنگ بود که در میان آسمان تاریک به گونه ای نامرئی احساس شود و زمینه ای باشد برای ظهور و درخشش صفحات نورانی پراکنده در آن. این صفحات بواسطه شکاف هایی افقی با رنگ های خالص نمود یافته و با ایجاد وجوه شکسته در آنها و نورپردازی متناسب بعد می یایند. آنچه پدید می آید، خلا خیال انگیزی است برآمده از حجمی صلب؛ تداعی گر مفهومی انتزاعی در قالب صورتی مینیمال.

اگرچه در روند اجرایی پروژه و در پی محدودیت های مالی، پیشنهاد مشاور مبنی بر پوشش نما با دیوار پرده ای از سوی کارفرما منتفی گردید، اما حساسیت نسبت به کیفیت تکنولوژی ساختمان مجموعه درمیان بافت فرسوده پیرامون، به انتخاب سرامیک خشک منجر شد. چنین انتخابی، با وجود آنکه ساختمان را در سطح پایین تری از زیبایی مورد نظر مشاور قرار داده ، اما مزایایی از جمله استحکام، ظرافت ساخت و کاهش وزن نما را به همراه داشته است.

پس از مواجهه با چنین دورنمایی، پیاده رو و جداره ورودی، به عنوان دومین سکانس از تجربه مجموعه اهمیت می یابد که در امتداد مسیر حرکت کودک، اتفاقی مهیج را برای اغنای او می طلبد. طرح اولیه دچارکمبود فضاسازی مناسب می باشد که در محدوده ورودی آن با راهکاری ساده انگارانه، صرفا به کاهش ارتفاع حجم بسنده شده است. بنابر چنین محدودیت هایی، در روند طراحی، بازی معماری به پیاده رو آورده شده و  با خطوط نرم و ممتد، طرح هایی روایت گونه ساخته شده است. نهایتا چیدمانی هنری پدید آمده که به شکلی منعطف به کودک امکان بازی سازی های متنوع می دهد به طوری که کودک جزئی از آن است. حال، پیاده رو فضایی است با یک جریان پیوسته، در اشل کودکانه و ملموس، دنباله ای از اتفاقات خیال انگیز.