معماری ژاپن

نوشته نوید احدی در آذر ۲۳, ۱۳۹۶ 0

آب و هوای ژاپن

ژاپن بی تردید یکی از کشورهایی است که در فصل های مختلف سال آب و هوای متفاوتی دارد. زمستان های این کشور سرد و تابستان های آن معتدل گرم و شرجی است. به دلیل جزیره ای بودن این کشور میزان رطوبت در آن به ویژه در شهرهای ساحلی زیاد است اما در بهار و تابستان برخی مناطق آن آب و هوای بسیار مناسبی برای گردشگر دارد. در زمستان میانگین درجه حرارت این کشور در نقاط مختلف متفاوت است اما به طور متوسط بین ۶ تا ۱۰ درجه سانتیگراد در نوسان است. از ماه مارس که همزمان با عید نوروز است آب و هوای این کشور با فرار رسیدن بهار گرم تر می شود و در تابستان به میانگین ۲۰ درجه سانتیگراد می رسد. از این رو موعد برگزای تور ژاپن از عید نوروز تا پیش از فرا رسیدن پاییز یعنی مهر ماه است.

ژاپن کشوری جزیره‌ایست که در منتهاالیه شرقی آسیای شرقی و در غرب اقیانوس آرام جای دارد. این سرزمین از چهار جزیره بزرگ هون‌شو، هوکّایدو، کیوشو، شی‌کوکو و جزایر کوچک بسیاری که به شکل کمان در امتداد هم قرار دارند از شمال شرقی تا جنوب غربی کشیده شده است. تعداد جزیره‌ها مجموعاً ۶۸۵۲ جزیره است که روی هم مساحتی معادل ۳۷۸۰۰۰ کیلومتر مربع را پدید می‌آورند. این تقریباً معادل یک چهارم مساحت ایران و اندکی کمتر از مساحت عراق یا ازبکستان است.

۷۰ درصد خاک ژاپن را کوه‌ها تشکیل می‌دهند و نسبت مساحت جنگل‌ها به مساحت کل کشور ۶۷ درصد است.

ژاپن از چهار سو با آب احاطه شده است و صنعت ماهیگیری و تجارت دریایی در آن رونق بسیار دارد. مساحت آب‌های این کشور شامل آب‌های ساحلی و آب‌های انحصاری اقتصادی (EEZ) نزدیک ۱۲ برابر مساحت خاک آن است و بدین جهت دریا برای ژاپن جایگاه بسیار مهمی دارد.

دریای بین ژاپن، چین و شبه‌جزیره کره دریای ژاپن نام دارد. ژاپن از شرق و جنوب به اقیانوس آرام مشرف است و در شمال آن دریای اختسک قرار دارد. نیز دریای بین هون‌شو و شی‌کوکو دریای سه‌تو نامیده می‌شود.

در آب‌های سواحل جنوبی ژاپن جریان آب گرم کوروشی‌او و در دریای ژاپن جریان آب گرم تسوشیما از سمت جنوب جریان دارند. از شبه‌جزیره کامچاتکا تا شرق هوکّایدو را جریان آب سرد اویاشی‌او درمی‌نوردد و از سمت غربی دریای اختسک جریان آب سرد لیمان به داخل دریای ژاپن جاری است.

در نزدیکی مجمع‌الجزایر ژاپن صفحه اوراسیا، صفحه دریای فیلیپین، صفحه اقیانوس آرام و صفحه آمریکای شمالی واقع شده اند و بدین سبب ژاپن بخشی از مناطق موسوم به کمربند کوه‌زایی دور اقیانوس آرام، کمربند آتشفشانی و کمربند زلزله را تشکیل می‌دهد. ژاپن محل برخورد انرژی‌های این صفحات است و بدان سبب زلزله‌های بسیاری در آن رخ می‌دهد. گفته می‌شود که نزدیک به ۲۰ درصد انرژی زلزله‌های کل جهان در ژاپن و نواحی اطراف آن مجتمع شده است.

مختصات جغرافیایی ژاپن

منتهاالیه شرقی: استان توکیو، جزیره مینامی‌توری (عرض جغرافیایی ۲۴درجه و ۱۶ دقیقه و ۶۹ ثانیه شمالی، طول جغرافیایی ۱۵۳ درجه و ۵۹ دقیقه و ۱۱ ثانیه شرقی)

منتهاالیه غربی: استان اوکی‌ناوا،ساحل غربی جزیره یوناکونی (عرض جغرافیایی ۲۴درجه و ۲۶ دقیقه و ۵۸ ثانیه شمالی، طول جغرافیایی ۱۲۲ درجه و ۵۶ دقیقه و ۰۱ ثانیه شرقی)

منتهاالیه جنوبی: استان توکیو، جزیره اوکی‌نو‌توری (عرض جغرافیایی ۲۰ درجه و ۲۵ دقیقه و ۳۱ ثانیه شمالی، طول جغرافیایی ۱۳۶ درجه و ۰۴ دقیقه و ۱۱ ثانیه شرقی)

منتهاالیه شمالی: استان هوکّایدو، شهر واکّانای جزیره بن‌تن (عرض جغرافیایی ۴۵ درجه و ۳۱ دقیقه و ۱۳ ثانیه شمالی، طول جغرافیایی ۱۴۱ درجه و ۵۶ دقیقه و ۲۷ ثانیه شرقی)

۲-۲ آب و هوا

بیش از نیمی از ژاپن در منطقه معتدل قرار دارد. جزایر نواحی جنوبی نظیر اوکیناوا یا مجمع‌الجزایر اوگاساوارا آب وهوای گرمسیری و نواحی شمالی مانند هوکّایدو آب و هوای سردسیری دارند.

ژاپن به طور کلی آب و هوای دریایی دارد و در اثر بادهایی که از سمت دریا می‎‌وزند (بادهای موسمی) چهار فصل مجزا دارد و اختلاف دما در فصول مختلف آن زیاد است.

بهار ژاپن روزهای نسبتاً گرم زیادی دارد. از اواخر بهار یعنی ماه ژوئن تا آغاز تابستان در ماه ژوئیه جبهه هوای بارانی بر فراز ژاپن متوقف می‌شود و روزهای بارانی ادامه می‌یابند. این دوره را فصل باران می‌نامند.

با اتمام فصل باران، تابستان واقعی از راه می‌رسد. هوای تابستان به خاطر وجود هوای پرفشار اقیانوس آرام بسیار گرم و مرطوب است. از اواخر تابستان تا پاییز، طوفان‌های ایجاد شده برفراز آب‌های جنوب ژاپن با عبور از کناره توده هوای پرفشار اقیانوس آرام به ژاپن نزدیک می‌شوند و خاک آن را درمی‌نوردند و گاهی موجب خسارات ناشی از طوفان و باران می‌گردند.

با شروع زمستان هوای پرفشار سیبری گسترش می‌یابد و در اثر آن بادهای موسمی از سمت شمال‌غرب وزیدن می‌گیرند.

این بادهای موسمی در سر راه خود از جریان آب گرم تسوشیما که در دریای ژاپن جاری است مقدار زیادی بخار آب به خود جذب می‌کنند و پس از سرد کردن آن، در جای‌جای سواحل دریای ژاپن موجب بارش برف می‌گردند. این مناطق حاشیه دریای ژاپن جزو پربرف‌ترین مناطق دنیا هستند و در نواحی کوهستانی گاهی تا بیش از ۳ متر برف می‌گیرند. بادهای موسمی شمال‌غربی پس از آن‌که در نواحی حاشیه دریای ژاپن موجب بارش برف می‌شوند، از آن نواحی می‌گذرند و به مناطق حاشیه اقیانوس آرام می‌رسند. در این هنگام تقریباً تمام بخار آب خود را از دست می‌دهند و موجب پدید آمدن روزهای خشک وآفتابی در این مناطق می‌گردند.

معماری ژاپن

موقعیت و اوضاع اقلیمی سرزمین ژاپن: مجمع الجزایر ژاپن که در فراسوی کرانه های شرقی قاره آسیا قرار دارد، در قوس باریکی به طول ۳۸۰۰ کیلومتر بین عرض های شمالی ۲۵ و ۲۰ تا ۳۳/۴۵ ممتد است. این مجمع الجزایر مشتمل بر چهار جزیره اصلی و تقریباً ۳۹۰۰ جزیره کوچکتر است.

هنشو، هکایدو،کیوشو،شیکوگو چهار جزیره اصلی این کشور هستند.

آب و هوای ملایم ، بدلیل قرار گرفتن در منطقه معتدله در تابستان و آب و هوای سرد در بعضی مناطق در زمستان ، وضع طبیعی و شگفت انگیز سرزمین ژاپن نمایانگر تباینی با آب و هوای نسبتاً دلپذیر آن است. خط ساحلی این کشور سنگستانی و شامل بنادر کوچک ولی عالی است، کوهساران ،درها ،رودخانه های تند آب و دریاچه های آب زلال از دیگر پدیده های طبیعی است. مساحت کوهها ۷۱% است،که فوجی بلندترین آن مبدا از الهام ها،و دلپذیرترین آسایشگاهها در جوار چشمه های آب گرم معدنی برای مردم ژاپن است.

آفتاب تابان چشم اندازهای زیبا و افسانه ای مانند دریاچه های کوهستانی پر از آب برف، گردنه های صخره ای و رودخانه های گردآبی ،قلل ناهموار و آبشارهای باوقار،خصوصیاتی است که بیشترین تاثیرات طبیعت در هنر ژاپن را بر جای گذاشته است.

پیشینه تاریخی ژاپن: بر اساس افسانه های ژاپنی ،ژاپنیان ازتبار الهه خورشیدند، از این گذشته سرزمین ژاپن نیز مقدس و آسمانی به شمار می رود. ریشه های نژادی های مردم ژاپن در هم و مبهم است. پیش از رسیدن ژاپنی ها به این سرزمین نژادهای دیگری در آنجا می زیستند ،یکی از آنها نژاد آینو است.

سه عنصر در نژاد ژاپنی راه دارند،۱- عنصر سفید همان آینو است.۲- عنصر زرد یا مغولی که از قرن هفتم ق.م از طریق کره وارد ژاپن شدند.۳- عنصر قهوه ای که از شبه جزیره مالایا و اندونزی برخاست. که از اختلاط آنها ملت ژاپن پدید آمد.

به طور کلی می توان تاریخ فرهنگ ژاپن را به پنج دوره تقسیم و بررسی نمود: ۱- دوران باستان۲- دوره آغازین تاریخ۳- قرون وسطی ۴- دوره قبل از مدرنیزه شدن۵- دوره جدید.

خلاقیت هنری ژاپن در دوران پیش از تاریخ در حدود (۷۰۰۰ق.م) آغاز گردید که ظروف سفالی از نوع یایوییو گنبدهای بسیار عظیم در دوره کوفون یا تومولی ساخته شد. نفوذ فرهنگ آسیا در این زمان به ژاپن کاملاً مشخص است.

آغاز تاریخ را می توان دوره پیدایش فرهنگ بودا نام گذارد، با اینکه ژاپن قبلاً زیر نفوذ فرهنگ قاره آسیا بود، ولی در این زمان با ورود آئین بودا فرهنگ آسیایی هم گسترش یافت. این دوران (فرهنگ بودا) به سه دوره، آزوکا ،هاکوها و تمپیو تقسیم می شود که دوران تغییر و تحول تفکر و برخوردار ژاپنی با فرهنگ کره و چین است.

آیین های ژاپن: ژاپنی ها آئینهای متعددی دارند که عبارتند از : مذهب شینتو (شین تائو)،کنفوسیوسی ، بودایی. مذهب شینتو ، مذهب بومی ژاپن (شین تائو)است

که ریشه اش همراه با معابد خانوادگی و رب النوع های محافظ به شکل یک مذهب در جامعه گسترش یافت، مردم تا قرنها از قهرمانان و رهروان برجسته ، خدا می ساختند و ارواح خانواده خود را پرستش می کردند. سرانجام افسانه مبدا الوهیت خاندان امپراطوری یکی از عقاید اساسی شینتو گردید و در اوایل سده نوزدهم یک جنبش شینتونی میهن پرستانه رواج یافت. از آن تاریخ شینتوئیسم به مقام یک مذهب رسمی ارتقا یافت ، و امروزه بسیاری از ژاپنی ها مراسم ازدواج خود را مطابق این آئین برگزار می کنند.

کنفوسیوسی: ژاپنی ها به اصول کنفوسیوسی بیشتر بدیده قوانین اخلاقی می نگرند تا یک مذهب. این اصول که در آغاز قرن ششم از طریق چین وارد ژاپن شد بر اصول ثابتی نظیر عقل گرایی، زندگی ساده ، وفاداری به گروه و شجاعت استوار بود که با اندیشه و رفتار ژاپنی تاثیرعمده ای داشته است.

بودایی: دین بودا در اواسط سده ششم میلادی از هندوستان وارد ژاپن شد و پس از حمایت امپراطور در سراسر کشور انتشار یافت. و پیروان بسیاری یافت و همین امر موجب شد تا عصر نوینی را در آن کشور پدید آورد. دین بودایی ژاپنی که وابسته به شاخه ماهایانایی دین بودا است، بطور کلی رستگار شدن در بهشت را برای هرکس بیشتر تلقین می کند تا تکامل نفس را ،شاخه های بودایی موجود در ژاپن عبارتند از: بودو،جودوشین ،میچرن،شینگون،تندایی و ذن.

معماری: معماری در ژاپن هم مانند چین از گودالهای (چاله) اولیه آغاز می شود و ساختمانهای ساده با بام کاه گلی و بر روی پایه های خیزرانی محدود می گردید. معماری این سرزمین قطعاً بایستی همگون با اقلیم آن باشد که چنین امری صورت گرفته است، یعنی وجود جنگلهای بسیار و همچنین بارش باران دو عامل هستند که نقش اساسی در معماری ، بویژه استفاده از مصالح داشته اند، کاربرد چوب به عنوان مصالح اصلی و ایجاد سقفهای شیب دار در مقابل بارانهای سیل آسای آن سرزمین حائز اهمیت است. نمونه های خانه های اولیه (گودالی) از دوره یایویی یافت شده است.

معماری ژاپن همانند سایر هنرها مثل نقاشی و پیکر تراشی از مدلهای چینی پیروی کرده که سبک دوره تانگ را می توان از روی مجموعه های معابدی مانند هوریوجی ، کندو یا تودای بی که هنوز پابرجا هستند بازسازی نمود.

معماری ژاپن پیوندی عمیق و منطقی با طبیعت برقرار کرده است. تقریباً تمام مواد ساختمانی ریشه گیاهی دارند. چونکه درجه حرارت ، آب و هوای مرطوب باعث شده که ۹۰% جزایر ژاپنی تحت پوشش گیاهی قرار گیرند. الوارهای گونه های مخصوصی همانند گیاهان مخروطی همچون سدر، کاج ، سرو صنوبر برای ساخت اسکلت و استخوان بندی ساختمان و از درختانی برگ ریز چون : بلوط ، شاه بلوط برای تزئینات منزل در معماری سنتی استفاده می شده است. کاغذ ساخته شده درخت توت برای کاغذ درهای کشویی (شوجی) مورد استفاده قرار می گرفت. چوب خیزران برای دیوارهای خراطی شده که روی آن را ترکیبی از خاک رس، ماسه و کاه فرا می گرفت. بوریا (کف پوش) تاتامی مهمترین کفپوشی بود که از پوشال برنج کوبیده شده و در درون بوریای بافته شده از نی قرار می گرفت ، بکار می رفت.

از سنگ در پی و پایه ستونهای چوبی استفاده می کردند. از گل رس استفاده های فراوانی می شد، علاوه بر کاربرد در روکش دیوارها ، برای ساخت یک نوع کاشی جهت سقف نیز مورد استفاده قرار می گرفت.

همانطوریکه اشاره گردید معماری خانه ژاپنی دارای انواع معابد ، قصر ها ، مقابر (آرامگاه) و منازل شخصی است. معماری خانه ژاپنی ویژگی خاصی دارد و در کنار آن معماری معابد از جمله بودایی و شینتو هم دارای اصول و قواعد مخصوص به خود هستند. البته ناگفته نماند که با ورود آیین بودا در سال ۵۵۲ میلادی بسیاری از سنتهای کهن ژاپن ، از هم گسیخت. و اکثراً هنرهای ژاپنی با هنر چینی در هم آمیخت ، به ویژه در معماری این اتفاق چشمگیرتر است.

معابد بودایی: همانطوری که اشاره شد با ورود آیین بودایی خود به خود معابدی هم برای این دین ژدیدار شدند و معماری بودایی ژاپنی چنان از مدلهای چینی پیروی کرد که سبک گمشده دوره تانگ را می توان از برای مجتمع های معابدی مانند هوریوجی بازسازی نمود.

از طرفی با قبول آیین بودا ساختن تپه های تدفین از میان رفت و معابد جایگزین آنها گردید. زمین ساختمانی این معابد را طوری انتخاب می کردند که معبد از جهان دنیوی متمایز باشد

اما در عین حال آنها را نزدیک محل اقامت مردم می ساختند ، تا آنها براحتی بتوانند به معابد رفت و آمد کنند و ساخت معابد بیست سال وقت لازم داشت مانند هوریوجی در جنوب غرب نارا و در نزدیکی ایکاروگا می توان نام برذد.

لازم به ذکر است که دسترسی به معابد یا انتخاب زمین معبد که توسط مکاتب سری و مخفی بودایی مثل فرقه های تیدای و شینگون عصر هیان و فرقه ذن در قرون وسطی انجام می گرفت. اکثر این فرقه ها معبد هایشان در دل کوه مخفی بود و احتیاجی به حیاط نداشتند. معبد موروجی یک معبد کوهستانی بود که متعلق به سبک شینگون است سقف آن به صورت یک شیروانی پنج طبقه است با یک سالن اصلی که در قرن ششم آن را ساختند، ساخت شیروانیهای سه گوش برای معابد خود یکی از علائم فرقه بودایی است که در قرن دهم این شیروانی های پنج طبقه می ساختند.

در دوره های بعدی طراحی معبد طوری بود که نخست فضای آ بزرگتر باشد و دوم تندیس بودا طروی در وسط قرار گیرد که عبادت کنندگان بتوانند دور آن حلقه بزنند. از سری کارهایی کهخ در این جا انجام شد ، بامهای دو لایه است بطوری که بام حقیقی در زیر بام دوم قرار می گرفت.

در اواخر قرن دوازدهم میلادی دو نوع سبک جدید معماری معابد رواج یافت ۱- ذن شویو۲- تنجیکویو. سبک سنتی ژاپنی ساخت معبد به عنوان وای یو شناخته شد و به تدریج میان سه سبک ذن شویو عبارتند از :الف)ظرافت ساختمانی ب): ستونهای دور معبدج) ایجاد یک پنجره یا قاب چوبی

معابد شینتویسم: بطوریکه در بالا اشاره گردید شینتو یکی از آیین های باستانی ژاپن است که اکنون پیروان بسیاری دارد و حتی بسیاری از مراسم ژاپنی به شیوه شینتویی انجام می پذیرد.

به همین خاطر دارای معماری خاصی است. و برای مشاهده ساختمان ژاپنی به معنی اخص واژه ، باید به معابد شینتو ژاپن اشاره نمود. این معابد به شیوه معمول هر بیست سال یک بار نابود می شدند و رونوشت هایی برابر اصل به جایشان ساخته می شد. این روند از سده سوم میلادی تاکنون تکرار شده است.

معبد ایزه بزرگترین معبد آیین شینتو است. این مرقد در زمینی به مساحت ۵۰*۱۱۵ متر مربع را در بر می گیرد و با چهار پرچین متحد المرکز حصاربندی شده است.

شودن ( یا بنای اصلی معبد) روی صفه ای با ستونهای چوبی بنا شده و بام کاهگلی دارد. ستونهای جسیم زرین فام ، که از درخت سرو است ، بدنه یا دیوار از همان جوب ولی بقدری صیقل خورده اند که به سطوحی بی نقص تبدیل شده اند و رنگ بافتشان تضادی دلنشین با شنهای پخش شده در حیاط این مجموعه مقدس بوجود آورده اند. بام کاهگلی ، شیوه مخصوص هنرمند ژاپنی ، از یک عنصر کارایی ساده به عنصری تغییر شکل داد که زیبایی کل بنا را تابع خود کرد.

کاهگل که در مراحل مختلفی دود داده می شد به صورت بسته میانی ، لایه لایه و با احتیاط روی هم قرار می گرفت و تعداد لایه ها از سمت قرنیز به سمت تیرک افقی بام کاسته می شد. سپس خط پشت بام ، با استفاده از عنصر تزیینی (چیگی) تیرهای عمودی در نقطه تلاقی شیروانیها ، وزنه های چوبین استوانه ای که عمود بر دیرک افقی می شدند ، بالاتر برده می شد.

تکرارهای پژواک بخشهای مختلف بنای اصلی وابسته ، پژوهشی آرام در عرصه شکل م.زون به شمار می روند. این معبد و سایر معابد از این گونه با محیط طبیعی خود ، بیان خواص و وقاری است که به سادگی فوق العاده تناسب ها ، بافت و شکلهای دقیقاً برگزیده معماری تاکید دارد.

زیارتگاههای ژاپنی : در ژاپن بناهایی وجود دارد به نام هاشیرا که از قدیم برای نگاهداری اشیا ساخته می شدند.

از جمله آنها ستونهایی است که دست سازند و سمبل حاصلخیزی . از این گونه زیارتگاهها می توان به امیوا و میاره اشاره کرد که در هر یک از آنها اشیایی نگهداری می شد

زیارتگاهها معمولاً از سه بخش عمده ساخته شده اند: ۱-محراب۲- سالن عبادت۳- دالانی مرتبط با دو فضای فوق. بام مرکبی که این سه فضا را به هم مرتبط می کرد نمونه ای از سبک گونیکونوک است. برای نمونه می توان از این نوع بناها در نیککو اشاره کرد.

ژاپنی: خانه ژاپنی اعم از محقرانه یا با شکوه تا همین اواخر مطابق اصول ساختمکانی و هنری معابد شینتو و چایخانه طراحی می شد. خانه ژاپنی ، تقریباً همیشه ارتباطی فشرده با محیط اطرافش دارد و به عبارتی به خلاف معماری ایرانی برونگرا است ، و در هر جا که مسیر باشد در داخل یک باغ حصاربندی

شده با پرچینهای خیزرانی که خود یک عنصر زیبایی آفرین است، قرار داده شده است و بدین ترتیب ، حتی در شلوغترین محیط ها ، گونه ای احساس خلوت و صمیمیت به ساکنانش القا می کند. یکنواختی و هماهنگی تناسب ها با استفاده از زیرانداز (تاتامی) سنتی به عنوان واحدی برای ابعاد اتاق ها تامین می شود.

این ساختمانها اساساً در چند تیر عمودی تشکیل می شود که با را روی خود نگاه داشته اند. دیوارها به جای انکه نقش باربری را داشته باشند بصورت غربی را دستخوش انقلابی کرد.

اتاق و مراسم چای خوری ژاپنی: نفوذ آیین ذن از مرزهای نقاشی بسی فراتر رفت و در دوره آشیکاگا به پیدایش چای خوران (چایونو) کمک کرد. این مراسم یگانه ، دریچه تازه ای برای عرضه محصولات هنرمندان و صنعت گران ژاپنی و در اندک زمانی بدل به نهاد اجتماعی بزرگی شد که در اختیار اشراف قرار گرفت. در باغهای این دوره چایخانه های مخصوص ساخته می شد.

اتاق چای بسیار کوچک طراحی شده بود و سادگی از هر گوشه اش را احساس کرد. حتی نمای بیرونی آن را طوری طراحی کرده بودند که با فضای طبیعی باغ متناسب باشد. غالباً یک راه سنگفرش از میان قندیل های خزه پوشیده سنگی می گذشت و به دری می رسید که در آنجا میهمانان پس از شستن دستهایشان در یک چشمه طبیعی از درگاه کوتاهی وارد می شدند. در آنجا میزبان و گروه چهار نفره میهمانان در فضای آکنده از سادگی بی پیرایه ، کنار هم می نشستند و این اتاق که برای ایجاد احساس صمیمیت مناسب بود. شکلی چهار گوش داشت و تنها شکستگی اش شاه نشینی بود که با یک نقاشی تزیین شده بود.

در تزیین اتاق سعی بر احترام به طبیعت رعایت می شد. اتاق را از چوب رنگ نشده می ساختند . تیر های نگاهدارنده، را طوری می آراستند که شکل طبیعی خود را از دست ندهد و گردی و گره های طبیعی خود را داشته باشد. بقیه سطوح چوب را بقدری می سائیدند و صیقل می دادند که زیبایی رگه ها و بافت های چوب ظاهر می شد. سادگی ، رنگ ، لعاب و بافت ظروف احساس معصومانه ای به نمایش گذاشت.

مراسم چای نوشی مجموعه ای از حالات و موضوعات را بر همه حاضران تحمیل می کرد. و از اختلافات جلوگیری می کرد. و هر شیئی که در این مراسن بکار برده می شد با نهایت دقت برگزیده شده بود. میزبان یک جام چایخوری ، یک ظرف گلی ، یگ سینی لاکی یا ظروف مخصوص دیگر را ترجیح می داد.

کن(مدولار فضای ژاپنی):در معماری ژاپنی مقیاس یا پیمونی وجود دارد که بر اساس آن ساختمان را بنیاد می گذارد. شاکو واحد اندازه گیری سنتی ژاپن در اصل از چین آمده است. این واحد تقریباً معادل پای (فوت) انگلیسی بوده و قابل تقسیم به واحد های اعشاری است. کن واحد دیگر سنجش در نیمه دوم قرون وسطی درژاپن بود ، این واحد نه تنها برای سنجش ابعتد و فضاها بلکه به صورت مدولی زیبا در سازه ، مصالح و نمای معماری بکار می رفت وبه آنها نظم می بخشید.

دو روش طراحی با شبکه مدوله کن توسعه یافت: الف)روش ایناکا-ما: شبکه کن (۶ شاکو) فواصل آکس تا آکس ستونها را تعیین می کرد.

همچنین بخوانید:

آی وی وی (AI WEI WEI)

اسفند ۱۹, ۱۳۹۶

معماری گوتیک

آذر ۳۰, ۱۳۹۶

بنابراین اندازه مقرر حصیر کف اتاق تاتامی (۶*۳شاکو یا ۱*۱/۲ کن) به خاطر احتساب ضخامت ستونها فرق می کرد. ب) کیوما: حصیر کف ثابت باقی می ماند (۳۰/۶*۱۵ شاکو) و فاصله ستون (مدول کن) برحسب اندازه اتاق بین ۴/۶ تا ۷/۶ شاکو تغییر می کرد.

ابعاد اتاق توسط تعداد حصیرهای کف آن تعیین می شدند. اندازه حصیر کف در اصل برای جای دادن به دو انسان در حالت نشسته یا یک انسان در حالت خوابیده طراحی می شد. ارتفاع سقف (شاکو برای هر اتاق برابر است:۳/۰ تعداد حصیرهای موجود در آن اتاق) در نمونه خانه ژاپنی کن، سازه و همچنین ردیف اتاقهای تو در توی الحاقی را تنظیم می کند. اندازه نسبتاً کوچک مدول به فضاهای مستطیل شکل امکان می دهد که آزادانه به صورت خطی ، نامنظم یا مجموعه ای آرایش یابند.

معماری ژاپنی را نمی توان به صفت بزرگ توصیف کرد، زیرا دیو زلزله چنین اراده نموده است. ژاپنی ، دیوارها و بامهای سنگی بلند نمی سازند ، تا مبادا هنگامی که زمین ، چینی بر جبین خود می اندازد ، عمارت فرو ریزد. از این جهت خانه ها از چوب ساخته می شود و بندرت از یک یا دو طبقه در می گذرد. بر اثرآتش سوزیهای پیاپی و اوامر مکرر دولت ، شهرنشینانی که بنیه مالی دارند، سقف کلبه ها و کاخهای چوبین خود را سفالپوش می کنند. اشراف که از داشتن عمارت بلند ، آسمان خراش محرومند در ساختن خانه های عریض و طویل می کوشند، هر چند که بنا بر یک فرمان امپراطوری وسعت مسکن نبایستی از ۲۰۰ متر مربع بیشتر باشد. کاخی که از یک عمارت تشکیل شده باشد در ژاپن نادر است. هر کاخ معمولاً شامل یک ساختمان اصلی و چند ساختمان فرعی است، و راهروها یی سرپوشیده این ساختمانها را که برای واحد های متفاوت خانواده گسترش شده اند ، به یکدیگر می پیوندند.

برای غذا خوردن و خفتن و نشستن ،اطاقهای متعدد به کار نمی رود. هر اتاق برای هر کار مناسب شمرده می شود، زیرا می توان در عرض چند دقیقه میز غذا را برکف حصیر پوش اتاق قرار داد، یا رختخواب را از نهانگاه بیرون آورد و در اتاق گسترد. دیوارهای اتاق قابل حرکتند. حتی دیوارهای خارجی اتاق را می توان از جا برکند و از آفتاب یا هوای خنک شامگاهی استفاده نمود. پرده های کرکره مانند زیبایی از جنس خیزران اتاقها را از سایه برخوردار می کند، و از نگاههای دیگران محفوظ می دارد. پنجره نوعی تجمل به شمار می رود، و در خانه های فقیران ، آفتاب فقط از شکاف ها و روزنه هایی که در زمستان با کاغذ روغنی پوشانیده می شود ،به درون می آید. بناهای ژاپن ناظر را به این فکر می اندازد که معماری ژاپنی از مناطق استوایی برخاسته و به جزایر ژاپن ، که تا منطقه هایی سردسیر چون کامچاتکا گردن کشیده است، آمده است.

خانه های ظریف و ساده شهرهای جنوبی ، زیبایی و سبکی خاص دارند و برای فرزندان خورشید که روزگاری مردمی پرنشاط بودند مساکنی شایسته محسوب می شدند.

از دیگر فضاهای معماری ژاپن باید به کندوکه تالاری طلایی و از معماری چینی تقلید شده است اشاره کرد و همچنین به کاخها و دژهای ژاپنی که معماری در خور توجهی دارند می توان به کاخ ناگویا که در دوره مومویاما ساخته شده اشاره نمود. در پایان باید از پاگودا هم در معماری ژاپن یاد کرد زیرا از اهمیت خاصی برخوردارند. پاگودا شرقی معبد یا کوشوجی از این نمونه ها هستند.

قلعه ژاپنی کاملا متاثر از معماری بومی و سنتی ژاپن است. دژ سفید یکی از این بناها است که در پی سازی آن عمده ترین مصالحی که بکار گرفته شده سنگ است و بنا پنج طبقه است که نمای آن به رنگ سفید اندود شده و به همین دلیل آن را دژ سفید نامگذاری کرده اند.

هنر و معماری ژاپن

آثار هنری ژاپن از زمان استقرار بشر در این کشور، یعنی در حدود هزاره دهم پیش از میلاد، تا به امروز در طول تاریخ، کشور ژاپن در معرض تهاجم ناگهانی ایده های جدید و بیگانه متعدد قرار گرفته است و در پی آن ، ادوار زیادی را به دور از ارتباط وسیع با سرزمین های دیگر، سپری کرده است. به مرور زمان ژاپنی ها توانستند از فرهنگ بیگانه الگو پذیرند و آن را جذب کنند و حتی توانستند آن دسته از سازه های فرهنگ بیگانه را که مکمل خاستگاه های زیبا شناختی شان بود ، ژاپنی کنند.

دور از ارتباط وسیع با سرزمین های دیگر، سپری کرده است. به مرور زمان ژاپنی ها توانستند از فرهنگ بیگانه الگو پذیرند و آن را جذب کنند و حتی توانستند آن دسته از سازه های فرهنگ بیگانه را که مکمل خاستگاه های زیبا شناختی شان بود ، ژاپنی کنند.

منظره منسوب به شوبان

دوره موروما چی قرن پانزدهم

نخستین هنر تکامل و تنه یافته ژاپنی در قرون هفتم و هشتم میلادی در ارتباط با بودایسم به وجود آمد . در قرن نهم زمانی که ژاپنی ها از هنر چینی روی برگرداندند و ساختارهای بومی بیان [ احساسات] را گسترش دادند ، هنر های غیر مذهبی بسیار پر

اهمیت نمود. تا اواخر قرن پانزده هر دو گونه هنر- مذهبی و غیر مذهبی- به اوج خود رسید . پس از جنگ « اونین» ( ۱۴۷۷-۱۴۶۷ ) ، ژاپن وارد دوره ای از اختلالات سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی شد که نزدیک به یک قرن به طول انجامید؛ در این وضعیت که حکومت در دست « تو کوگاوا کلن» بود ، نقش مذهب سازمان یافته و متمرکز در زندگی مردم کم رنگ تر شد وساختار های هنری ای که قابلیت رشد یافتن در این شرایط را داشتند، بیشتر جنبه غیر مذهبی داشتند.

سوترای تصویر سازی شده ” معجزه های کانن ” ۱۲۵۷ AD. (23.9 x 934.9 cm)

دوره کاماکورا (۱۱۸۵-۱۳۳۳) هنرمند : نامعلوم طومار آب مرکب , رنگ و آب طلا روی کاغذ

در طول دوره موروماچی ( ۱۵۷۳-۱۳۳۸)، که دوره آشیکاگا نیز نامیده می شد ، تحولی شگرف در فرهنگ کشور ژاپن روی داد . خاندان نظامی« آشیکاگا» بر سرزمین شوگان ها ( فرماندهان موروثی ژاپن که همه کاره محل قلمرو خود بودند و تا سال ۱۸۶۷ حتی امپراطوری را هم تخت سلطه داشتند)تسلط یافت و ستاد فرماندهی خود را دوباره به ناحیه « موروماچی» کیوتو انتقال داد.

با بازگشت دولت به پایتخت ، گرایش های رایج و مردم پسند دوره « کاماکورا» به پایان رسید و بیان فرهنگی، وجهه ای اشرافی تر و نخبه سالارانه به خود گرفت و « ذن بودائیسم» ، فرقه «چه ان» که از قدیم تصور می شد در قرن ششم میلادی در چین پایه گذاری شده است ، باری دیگر در ژاپن ترویج یافت.به خاطر رفت و آمد های صرفا تجاری و تصمیمات بازرگانی معابد ذن در چین , بسیاری از اشیا و آثار هنری این معابد به ژاپن منتقل شد و بی شک بر هنر مندان ژاپنی که برای معبد ذن و شوگان ها کار می کردند اثیر گذاشت. این واردات نه تنها محتوی و مضمون نقاشی را تغییر داد بلکه تعریفی نو از کابرد رنگ به دست داد؛ رنگ های روشن « اماتوه» جای خود را به تک رنگ های نقاشی چینی داد.

ژاپنی ها مجسمه سازی را کمتر با بیان هنری خود همسو و موافق می بینند . بیشتر مجسمه های ژاپنی با مذهب مرتبط است و با کم رنگ شدن اهمیت بودا گرایی سنتی، استفاده ( کاربرد) از این هنر نیز کاهش می یابد.هنر سرامیک ژاپن که شامل نخستین دست ساخت های فرهنگ ژاپنی نیز هست ، در زمره برجسته ترین و عالی ترین سفاگری های جهان جای دارد. در معماری ژاپنی، ترجیح به کار گیری مواد طبیعی و بر هم کنش فضای داخلی و خارجی ( نما ) به وضوح قابل رویت است.

یکی دیگر از رویدادهای مهم این دوره مراسم چای خوری و محل برگزاری این مراسم بود . این مراسم به این منظور برگزار می شد که دوستان علاقمند به هنر و آثار هنری گرد هم آیند و به دور از دغدغه های زندگی روزمره یک فنجان ( کاسه) چای که به گونه ا ی با وقار و خوش سرو می شد ، بنوشند.

معماری این عمارت که در آن مراسم چای خوری برگزار می شد، به سبک یک کلبه ساده روستایی بود که درساخت آن از مواد طبیعی همچون الوار توزه ای و بافت های حصیری به کثرت استفاده شده بود.

از نقاشی دوره « موروماچی» به عنوان نمونه می توان به تصویر گری عظیم و بدیع « کائو» ، موبد نقاش ( اوایل قرن پانزدهم) از لحظه نائل شدن راهب « کنسو»ی نامدار ( هیزن – تزو ، چین اشاره کرد. این گونه از نقاشی با حرکت سریع قلمو و با کمترین توجه به جزییات خلق شده بود. اثر« صید گربه ماهی با کدو» ( اوایل قرن ۱۵ ، تازو- این، میاشین- جی ، کیوتو) از « جوستسو» ، موبد نقاش ( سال ۱۴۰۰) ، نقطه عطفی در نقاشی دوره « موروماچی» پدید آورد. در پیش زمینه مردی در کنار نهری تصویر شده است که کدویی ( قلیانی) در دست دارد و به گربه ماهی بزرگ لغزنده ای چشم دوخته است و قسمت

میانی اثر در مه فرو رفته است وکوه ها در پس زمینه بسیار دور می نمایند. معمولا این طور تصور می شود که « سبک نوین» نقاشی، که به حدود سال ۱۴۱۳ باز می گردد، به نوعی حس پیش روی در عمق اثر که بیشتر در آثار چینی به چشم می خورد، اشاره دارد.

در هنر ژاپنی نقاشی شیوه برتر بیان هنری به حساب می آید و نقاشان چیره دست و تازه کار به طور یکسان به آن می پردازند. تا به امروز ژاپنی ها بیشتر از قلم مو تا قلم برای نوشتن استفاده می کردند و به این سبب آشنایی آنها با تکنیک های قلم مو سبب شده است که به ویژه نسبت به ارزش های نقاشانه حساس باشند .

سسشو , دوره موروماچی | قرن پانزدهم

۴۷٫۸×۳۰٫۲٫

ویژگی متمایز هنر ژاپنی قطبیت ( دوگانگی) منحصر به فردش است . به عنوان نمونه در سفالگری های ماقبل تاریخ نقش های برجسته با هنروری ناب و سازمان یافته ای همراه بود . نمونه دیگر این هنر عمارت های قرن شانزدهم است که کاملا دو نقطه متقابل یکدیگرند: معماری کاخ « کاتسورا» ساده و بی پیرایه است و در ساخت آن ازمواد طبیعی و خام و ساده استفاده شده و زیباییش به طور تصادفی به دست آمده است .

در حالی که آرامگاه « توشوگو» دارای ساختاری کاملا متقارن است که با کنده کاری های نقش برجسته به رنگ روشن آراسته شده است . هنر ژاپنی، که نه تنها به خاطر سادگی اش بلکه به سبب نقش برجسته های متنوع اش نیز شهرت دارد، به گونه چشمگیری بر نقاشی غرب در قرن نوزدهم و معماری غرب در قرن بیستم تاثیر گذار بوده است.

خانه های سنتی ژاپنی که بطور کلی فاقد پارتیشن بندی و تفکیک فضا بوده، تنها در قرن اخیر بعد از آنکه ژاپنی ها به این فکر افتادند که محل خوردن خوابیدن و غذا پختن را از هم جدا کنند (!)، مهمان‌هایی نه چندان خوانده را با عنوان صفحات جدا کننده بر خود پذیرفته‌اند؛ اسکرین‌هایی معمولا قابل جمع شدن و حائز شرایط تامین حداقلی از حریم خصوصی.

این در حالیست که در حومه های شهری و روستاها هنوز از جدا کننده های از جنس کاغذ استفاده می کنند که قابلیت عبور نور را داشته باشد(آنچه در زبانم ژاپنی شوجی خوانده می‌شود). این جدا کننده ها براحتی جمع شده و می‌توان فضاها را در موقع لازم ترکیب کرد. ویژگی کلی برونگرایی معماری سنتی ژاپن که در آن فضای اندرونی و بیرونی همسان و غیر مجزا انگاشته می‌شود، موقعیتی را فراهم می‌سازد که فضای انتقال این دو را باهم متصل کرده و محل نشستن و تماشای باغچه یا چشم اندازهای پیرامونی را به وجود آورد. در واقع توجیه در و بنجره ها و ورودی ها به گونه‌ای است که بیشترین تسلط دید بر فضای بیرونی برای ناظر در موقعیت نشسته در داخل خانه فراهم شود.

کف خانه های ژاپنی ها با پوشش هایی حصیرگونه (تاتامی) فرش شده، جالب

آنکه تاتامی در تابستان گرم و در زمستان سرد می شود! تاتامی در عین حال واحد متراژ خانه (مدول) است و متداول است که هنگام مراجعه به بنگاه املاک تعداد تاتامی مورد نیاز ذکر شود. معمولا ۶ تاتامی برای یک زوج و ۴ تاتامی برای یک مجرد کفایت می کند.

خانه های ژاپنی ها در دل باغ قرار می گیرند و باغ ژاپنی تبلوری از زیبایی شناسی طبیعت گرایانه آنهاست؛ ترکیب باغ و خانه نشان از همزیستی مسالمت آمیز محیط زیست طبیعی Natural Environment با محیط مصنوع Built Environmnet دارد که کنار هم در یک نقطه زمانی به خدمت بشر درآمده‌اند…. برخلاف آنچه در توسعه مدرن اتفاق افتاده ساختمان دشمن طبیعت نیست.

در سال‌های اخیر معماران برجسته ژاپنی همچون Shigeru Ban به الهام از گذشته روی آورده اند و طرحهای آشتی جویانه ای مانند Hanegi Forest ارائه داده اند که به اعتقاد بسیاری آغاز تحولی شگرف در معماری پایدار را نوید می‌دهد.

مطلب مرتبط:

خانه جنگل هانگی، نماد طبیعت دوستی «شیگرو بان» معمار ژاپنی

انسان بدون معماری نمی تواند در این کره خاکی به راحتی زندگی کند. محیط زیست طبیعی و محیط زیست مصنوعی (ساختمان) هر دو محیط زیست هستند و هر دو لازم برای زندگی بشری. ولی وقتی به رابطه میان این دو محیط زیست توجه کنیم متوجه می شویم که معمولا معماری در نقطه مقابل حفاظت محیط زیست طبیعی قرار دارد.

هدف از معماری ساختن محیط زیستی بهتر برای انسان و جامعه بشری است. ولی برای رسیدن به این هدف انسان چاره ای جز تخریب طبیعت نداشته، ندارد و شاید نخواهد داشت! این تخریب تا بدانجاست که امروزه صنعت ساختمان سازی یکی از مخرب ترین صنایع جامعه بشری است. «شیگرو بان» از آن سری از معماران است که هموار سعی دارند تا این تخریب را به حداقل کاهش دهند. در اکثر آثار «بان» می‌توان این اراده را لمس کرد. به عنوان مثال به راحتی می توان در پروژه آپارتمان جنگل هانگی (HANEGI FOREST – Tokyo) این حقیقت را درک کرد.

معبد باستانی ژاپن سوخت

بخشی از بنای معبد باستانی ۱۱۰۰ ساله دایگوجی کیوتو ژاپن که یکی از مناطق ثبت شده در فهرست میراث جهانی یونسکو است، طعمه حریق شد.

به گزارش میراث آریا (chtn)، پلیس ایالتی ژاپن اعلام کرد، به علت وقوع آتش سوزی در این معبد، بسیاری از مجسمه‌های بودا آن که متعلق به سلسله ادو(Edo) در قرن پانزدهم بوده، خسارات زیادی را متحمل شدند.

معبد دایگوجی، یکی از ۳۳ معبد معروف شهر کیوتو است که در قرن نهم میلادی و در زمان امپراتوری سلسله هیان بنا و تکمیل شده است.

پاگودای موجود در این معبد با برخورداری از ۴ طبقه یکی از قدیمی‌ترین بناهای چوبی در منطقه کیوتو به شمار می‌رود.

باغ وسیع این بنا نیز در قرن شانزدهم و در زمان حکومت تویتومی هیدوشی، امپراطور جنگ ژاپن، مکانی برای برپایی جشن شکوفه‌های گیلاس بوده است.

عبادتگاه‌ها جاذبه گردشگری ژاپن

کسب موفقیت، نیل به عشق و نیز تندرستی در زندگی از اموری است که با وجود خواست و تلاش افراد برای همگان میسر نمی‌شود.

این در حالی است که مردم ژاپن راهکارهای جالب توجهی برای بالا بردن میزان شانس خود در راستای رسیدن به این اهداف آرمانی دارند. معابد و عبادتگاه‌های شهر کیوتو در ژاپن در این میان مثال زدنی است: مردم ژاپن در معابد و عبادتگاه‌های بسیار خود برای کسب موفقیت در زندگی شان دعا می‌کنند، برای نیل به سلامتی آب می‌نوشند و برای رسیدن به عشق روش‌های کاملا ویژه‌ای دارند.

گردشگران و کسانی‌که برای رسیدن به عشق وارد عبادتگاه «جیشوجینجا» در شرق کیوتو می‌شوند می‌بایست با چشمانی بسته در محوطه عبادتگاه به شیوه اسلالوم(مارپیچ) بدوند.

این معبد به «اوکانیشی» خدای عشق ژاپن تعلق دارد. وی بازدیدکنندگان جویای عشق را ملزم به انجام آزمونی ساده می‌کند. بر این اساس هر کس موفق شود با چشمانی بسته از میان دو سنگ واقع در محوطه عبادتگاه که به سنگ عشق شهرت دارد عبور کند عشق حقیقی را خواهد یافت. خدای معبد برای این آزمون محدودیت‌های چندانی قرار نداده است لذا جویندگان عشق اجازه دارند هنگام برگزاری آزمون به کمک یک قلاب مورد راهنمایی قرار گیرند.

بیش از یک هزار معبد و عبادتگاه در شهر کیوتوی ژاپن وجود دارد. برخی از این بناها به مانند ساختمان‌های عادی در گوشه‌ای از خیابان واقع شده و برخی دیگر در فهرست مکان‌های دیدنی بزرگ ژاپن قرار دارند. بسیاری از مردم ژاپن و گردشگران نیز به‌منظور پیش‌بینی آینده شان که چندان هم غیرقابل اطمینان‌تر از پیش‌بینی هوا نیست به بازدید از این مکان‌ها می‌پردازند.

دستگاه‌های خودکار نصب شده در محوطه این معابد در قبال پرداخت ۱۰۰ ین از سوی بازدیدکنندگان، تکه کاغذی پوستی‌ای بیرون می‌اندازد که روی آنها به زبان ژاپنی و یا انگلیسی رویدادهای آتی زندگی افراد پیش‌بینی شده است. مانند اینکه: « شما مانند یک نی هستید که زیر فشار برف کج شده است اما به‌زودی بهار از راه می‌رسد و اوضاع رو به راه خواهد شد پس با پیگیری تصمیمات مهم خود منتظر باشید تا هوا دوباره گرم شود».

در چند قدمی این دستگاه‌های خودکار، طناب‌هایی کشیده شده است که ژاپنی‌ها معتقدند گره‌زدن کاغذها به این طناب منجر به برآورده شدن محتوای آن می‌شود. اغلب مردم ژاپن از دو فرقه مذهبی شینتو و بودایی هستند. عبادتگاه‌های ژاپن محل عبادت شینتو‌ها و معابد محل عبادت بودایی‌های این کشور است.

مذهب شینتو تا قبل از رسیدن دین بودایی از کشور کره، دین اصلی ژاپنی‌ها محسوب می‌شد. مردم ژاپن طبق یک اصل مبنی بر اینکه باید هوای خدایان خود را داشته باشیم، عملا از خدایان خود که تعداد آنها در مذهب شینتو به ۸ میلیون می‌رسد! مراقبت می‌کنند. برای مثال بسیاری از مردم ژاپن با پرداخت مبلغی پول از روحانیون خود می‌خواهند که برای خدایانشان برنامه موسیقی اجرا کنند و یا به مانند عبادتگاه جیشو جینجا برای خدایان خود انواع و اقسام نذورات را هدیه می‌برند.

دانش‌آموزان ژاپنی نیز پیش از امتحان کنکور به معبد کیتانوی کیوتو رفته و برای موفقیت در امتحانات خود دعا می‌کنند. گفته می‌شود که روح میشی سوگوارا یکی از خدایان ژاپن در این معبد زندگی می‌کند.

وی پس از تهمت‌ها و شایعات بسیار در تبعید از دنیا می‌رود اما روح خشمگین وی به کیوتو باز می‌گردد و سرانجام نعره‌ها و سرو صدای روح متلاطم وی مردم ژاپن را مجبور به ساخت این عبادتگاه برای وی می‌کند.

کیوتو یکی از مهم‌ترین شهرهای ژاپن محسوب می‌شود. از سال ۷۹۴ این شهر پایتخت ژاپن بوده و این موقعیت را با وقفه تا قرن نوزدهم حفظ کرده است. امروزه نیز بسیاری از ساختمان‌های کیوتو یادآور اهمیت بالای این شهر در طول زمان است. به‌طور کلی ۱۷ مکان در این شهر وجود دارد که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. ۱۶ مورد از این مکان‌ها معبد یا عبادتگاه هستند مانند معبد «توجی» که با هدف حفاظت از شهر کیوتو ساخته شده است.

امروزه این معبد در بیست و یکم هر ماه به بزرگترین بازار عتیقه‌جات و صنایع‌دستی ژاپن تبدیل می‌شود. معبد نینجو تنها مکان میراث فرهنگی کیوتو است که فاقد اهمیت مذهبی است.

شوگان‌ )عنوان فرماندهان پادشاهی ژاپن)‌های خانواده با نفوذ توکاگا که این معبد در سال ۱۶۰۳ به سفارش آنها ساخته شده است، به‌منظور افزایش امنیت جانی، تصمیم گرفتند در مصالح ساختمانی به کار رفته در این بنا از میخ نیز استفاده کنند.

بسیاری از تیرک‌های این ساختمان فقط به‌طور عرضی به هم متصل شده‌اند تا هنگام زلزله برخلاف جهت یکدیگر حرکت کنند اما الوارهای کف زمین مجهز به قلاب‌های فلزی بوده که با میخ محکم شده‌اند. بر این اساس اگر کسی حتی به آهستگی وارد این معبد شود به محض قدم گذاشتن بر یکی از الوارها نگهبانان معبد در نتیجه صدایی که از برخورد قلاب‌ها با میخ ایجاد می‌شود بلافاصله مطلع می‌شوند. یکی دیگر از معابد ژاپن معبد کینکاکو نام دارد.

این معبد نیز در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است و اغلب کارت پستال‌هایی که از کیوتو فرستاده می‌شود به طرحی از این معبد اختصاص دارد. طبقه فوقانی این معبد به‌دلیل مساحت کم آن به‌طور کامل با ورقه‌های طلا پوشانده شده است. یکی از نقاط شگفت‌انگیز در این معبد محوطه سمت راست آن است؛ هنگامی که آسمان صاف باشد تصویر معبد در آب رودخانه منعکس می‌شود.

کیومیزو از دیگر معابد مهم در ژاپن است که گفته می‌شود آبشار مجاور این معبد نیروی درمانگری دارد لذا مردم ژاپن و نیز گردشگران از آب این آبشار برای درمان بیماری‌ها‌ی‌شان بسیار می‌نوشند. نکته جالب توجه در مورد این معبد شیوه معماری آن است. بالکن این ساختمان که بر فراز یک دامنه واقع شده به وسیله ستون‌های چوبی با ارتفاع ۱۳ متر محافظت می‌شود.

امروزه گردشگران از فراز این نقطه بلند برای عکاسی از شهر کیوتو بهره می‌گیرند درحالی‌که پیش از این، افراد بنا بر یک اعتقاد قدیمی از فراز این بنا دوان دوان به پایین سرازیر می‌شدند به این امید که به‌دلیل شجاعتی که به خرج داده‌اند از سوی خدای معبد پاداشی دریافت کنند.

گفته می‌شود که این لطف خدای معبد است که این افراد از این حرکت جان سالم به در می‌بردند. شاید هم بوته‌ها و درختان مسیر حرکت شان موجب کاهش سرعت آنها شده و از جان آنها حفاظت می‌کرد!

مرکز گردشگری ژاپن با هدف حمایت از صنعت گردشگری این کشور در داخل و خارج از ژاپن، خود را به‌طور گسترده وقف طرح‌های مختلف گردشگری کرده است؛ از جمله تاسیس مراکز اطلاع رسانی گردشگری برای بازدیدکنندگان خارجی، استحکام تاسیسات پذیرش گردشگران و نیز تقویت وجهه ژاپن در جهان به‌عنوان محل برگزاری کنفرانس‌ها و نمایشگاه‌های تجاری.